Малку кој веќе не разбира дека пред короновирусот- кому не му е гајле за суверенизмот, национализмот или патриотизмот- како и пред бегалската криза, проблемот е заеднички и само заеднички може да се реши.
Отварањето на мигрантската рута која од Турција води кон Европа, преку вода и преку копно, каде неизбежно поминува и низ Македонија, се потврдува како најефикасното оружје за уценување на ЕУ и делумно на НАТО, во плановите на Ердоган да ги вовлече и да ја продолжи својата приватна војна во Сирија. Новата бегалска криза настанува после разгорувањето и влошувањето на конфликтот околу Идлиб, на северот од Сирија, каде Турција директно се судира со силите на претседателот Асад, во голема мера потпомогнати од Русија. По големите човечки загуби на теренот, како последица на ескалацијата на судирите, и фактот дека нови милион бегалци се на пат кон Турција, Ердоган одлучува да ги отвори границите кон ЕУ, со двојна цел: одново да ги примора европјаните да се фатат за новчаникот и да му платат за задржување на бегалците, и уште поважно, да се обиде да ги втурне Европа и НАТО во воениот судир кој самиот допринесе да стане бесконечен и се покомплициран.
Тука нема да се бавам со воените аспекти на оваа трагична војна и криза која трае речиси цела деценија, туку со последиците кои од неа произлегуваат по Европа и нејзината иднина.
